Αν δεν απομυθοποιήσεις τους γονείς σου, αν δεν απομακρυνθείς προσωρινά (συναισθηματικά, φυσικά, ουσιαστικά) για να δεις ποι@ είσαι ανεξάρτητα από τα θέλω και τα πρέπει τους, αν δεν αναπνεύσεις το δικό σου οξυγόνο, θα είσαι πρωτίστως και πάντα το παιδί τους και λιγότερο ο εαυτός σου.

Και θα ζεις για να τους ικανοποιείς άλλοτε άθελά σου και άλλοτε θελημένα. Θα ζεις στη σκιά τους.

Η σκιά αυτή είναι επικίνδυνη γιατί δε μοιάζει με σκιά. Μασκαρεύεται, φοράει τα καλά της και λέγεται αγάπη, προστατευτικότητα, "εγώ για το καλό σου το λέω/κάνω" , γίνεται "θα σε φροντίζω εγώ πάντα", "δεν ξέρεις εσύ, είσαι μικρ@" και άλλα πολλά.

Η συνεξάρτηση, σημείο των σύγχρονων διαπροσωπικών ενηλικων σχέσεων έχει να κάνει και (όχι αποκλειστικά) με το πώς έχουμε μεγαλώσει. Πολλοί γονείς δεν θέλουν να εκχωρήσουν το ρόλο του ενήλικα στο παιδί τους με αποτέλεσμα να αναλαμβάνουν εξολοκλήρου το παιδί-ενηλικα και να παρεμβαίνουν στη ζωή του. Δυστυχώς η εποχή μας ευνοει τέτοιες καταστάσεις και λόγω της οικονομικής κοινωνικής κρίσης που ζούμε.

Σίγουρα έχεις τέτοια παραδείγματα γύρω σου ή μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.