Αυτό το παιδί που δεν το ήθελες στο ίδιο σχολείο με τα δικά σου παιδιά γιατί θα είχε σίγουρα αρρώστιες από τη χώρα του (?) ή δεν θα είχε το επίπεδο του δικού σου παιδιού (?) και θα "πήγαινε πίσω" το επίπεδο της τάξης του, αυτό το παιδί που δεν ήθελες να κρατάει την ελληνική σημαία γιατί δεν γεννήθηκε εδώ ή γεννήθηκε εδώ από "ξένους"γονείς, αυτό το παιδί που δεν το ήθελες στη γειτονιά σου γιατί μπορεί να μην είναι χριστιανόπουλο και να αλλοιώσει τα ήθη (?) και τις παραδόσεις μας, αυτό το παιδί που ζήτησες να απελαθούν οι γονείς του επανειλημμένα γιατί έρχονται και παίρνουν τις δουλειές μας (?) ή τα κονδύλια (?) που τα έχουν ανάγκη οι Έλληνες (αλλά "τα δίνουν σ' αυτούς"), αυτό το παιδί που ως άλλος πατριώτης το τσουβάλιασες μαζί με ολους τους "ξένους" όταν και αν τυχαίνει να κλέβουν ή να έχουν εγκληματική συμπεριφορά (γιατί υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές σε όλες τις φυλές και αποχρώσεις), αυτό λοιπόν το παιδί τυχαίνει σήμερα να είναι πρωταθλητής NBA.
Δε χρειάζεται ωστόσο να γίνουν όλοι σπουδαίοι και πρωταθλητές για να τους δεχτούμε στη χώρα μας. Γιατί και εμείς δεν είμαστε όλοι άριστοι και ταλαντούχοι (το αντίθετο μάλιστα). Εκτός αν επιδιώκουμε τη δημιουργία της δικής μας Αρίας φυλής ("από τα Λίντλ") ως γιαλαντζί απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Είμαστε παράδοξα στενόμυαλοι που λυπόμαστε το παιδάκι στην Αφρική με τη διογκωμένη από την πείνα κοιλιά όπως φαίνεται στη διαφήμιση μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης. Δίνοντας και κάνα ευρώ που και που μάλιστα απαλύνουμε τις συνειδήσεις μας ώστε να έχουμε και πάτημα αν κανείς υπονοήσει το παραμικρό. Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνουμε αυταρεσκα τον τίτλο του μη ρατσιστή στον εαυτό μας (problem solved).
Όταν όμως το παιδάκι από την Αφρική ή την Ασία πλησιάσει προς την Ευρώπη, θαλασσοπνίγεται στα σύνορα μας ή μένει στο διπλανό διαμέρισμα και από φωτογραφία πάρει σάρκα και οστά, τότε αλλάζει το πράγμα. Τότε όλα τα κακώς κείμενα της μικροαστικής ζωής μας αποδίδονται σε αυτές τις ταλαιπωρημένες ψυχές και ένα τεράστιο ελληνικό (?) χριστιανικό (?) υπερφίαλο και κούφιο "εγώ" ορθώνεται ψηλότερα και από το τείχος των ΗΠΑ στα σύνορα με το Μεξικο για λόγους "αυτοπροστασίας".
Και ξαπλώνουμε εφησυχασμενοι στο άνετο κρεβάτι μας με τη σκέψη ότι αναθρέφουμε σωστά τις επόμενες γενιές ακόμη κι αν η αλληλεγγύη λείπει από όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και ας είναι επιβεβαιωμένα το βασικό εχέγγυο μιας ευτυχισμένης ζωής.
Ο Έλληνας, άλλωστε όπως είπε και ο Νίκος Δήμου όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.